سینمای پیمانکاری

به گزارش مجله تار و سه تار، علیرضا محمودی - دبیر گروه ادب و هنر:پروژه خصوصی سازی سینمای ایران نه تنها با شکست که با عقب نشینی همه جانبه ای روبه رو شده.

سینمای پیمانکاری

شعار برگرداندن کار مردم به مردم و مدیریت سینما توسط اهالی سینما با پروژه هایی مانند شفاف سازی و حمایت سینمای امید فقط در حرف ها زنده است. ریشه های اهمیت خصوصی سازی سینما از آنجا اهمیت پیدا می نماید که به نظر می رسد حضور سینما در دولت پس از چندین سال تجربه به نتیجه مطلوب نرسیده و تنها اهرم های کنترلی دولت ها روی سینما، صدور پروانه ساخت و نمایش است.

علت اصلی کاهش قدرت دولت در سینما، خارج شدن دولت از خاستگاه های مهم سرمایه گذاری در سینماست. فهرست شفاف سازی مالی که درباره بنیاد سینمایی فارابی منتشر شده به خوبی نشان می دهد که دولت کاری جز وام و مشارکت در سینما ندارد و از آن حضور همه جانبه سینمای گلخانه ای دیگر خبری نیست.

فراوری فیلم در ایران را می توان براساس خاستگاه های مالی به 6دوره تقسیم کرد. دوره اول از سال1279 تا 1309 که فراوری فیلم مختص دربار و رویدادهای پیرامون آن است. از 1309 تا 1327 فراوری پراکنده و محدود فیلم در ایران یا شکلی آکادمیک دارد، (ساخته های صامت آوانس آوگانیانس در مدرسه هنرپیشگی)، یا حالت تجربی، (ساخته های ابراهیم مرادی) و یا ساخته های عبدالحسین سپنتا و اردشیر ایرانی که فراوریات خارج از کشور محسوب شده و برای مصرف در بازار ایران فراوری می شد.

از سال1327 و با فیلم طوفان زندگی ساخته علی دریابیگی و با همت دکتر اسماعیل کوشان، فراوری فیلم داستانی به صورت صنعتی در ایران شروع شد. از سال1363 و با تشکیل بنیاد سینمایی فارابی تجربه پراکنده فراوری فیلم های داستانی در بخش دولتی به شکل متمرکز به عنوان مهم ترین نحوه فراوری در سینمای ایران، دوره جدیدی از فراوری فیلم داستانی در ایران شروع شد. از سال1376، معاونت های سینمایی سعی کردند تا قدرت بخش دولتی را کاهش دهند و بخش خصوصی که حالت پیمانکاری بخش دولتی را داشت متحول نمایند.

این پروژه در نیمه اول دهه90 همزمان با تمرکز نهادهای غیرفرهنگی روی سینما و حضور سرمایه گذاران تازه در پروژه های سینمایی تقریبا با بازگشت پیمانکاری به تهیه نمایندگان شروع شد که همچنان ادامه دارد.

دوره جدید پیمانکاری اهالی سینما مانند دهه60، در مراکز و اشخاصی است که در سینما سرمایه گذاری و درباره فیلم ها تصمیم گیری می نمایند. نزدیک به یک دهه است با همکاری فیلمسازان، سینمای ایران به ویترینی از حضور سرمایه ها تبدیل شده تا به ویترین فرهنگ عمومی. تهیه نمایندگان، پیمانکارانی بدون نقش و سرمایه گذاران با بیشترین میزان تأثیر، نقش اول همه پروژه ها را بازی می نمایند. سینمای پیمانکاری امروز، به دلیل فقدان نگرش های حرفه ای دچار شکست های بزرگ و بی تدبیری های عمیق می گردد. فیلم های گران نمی فروشند و نیمی از سال فیلم مهمی برای اکران وجود ندارد. سینمای پیمانکاری دهه90، برای اهداف داخلی ساخته می گردد و برای عرضه بین المللی حرفی برای گفتن ندارد و فعالیت های صنفی به اندازه همکاری پیمانکارها اهمیت دارد تا مسائل صنفی.

119سال از 23مرداد1279 می گذرد. در این روز میرزاابراهیم خان عکاس باشی در ساحل شهر اوستاند بلژیک از مظفرالدین شاه فیلمبرداری کرد. در سال1379 موزه سینمای ایران، فیلمبرداری از شاه توسط عکاس دربار را نخستین رویداد سینمایی برای ایرانیان اظهار داشت و جشن هایی برای صدسالگی سینمای ایران برگزار گردید. در آن سال قرار شد روزی به عنوان روز ملی سینما در تقویم ایرانی ثبت گردد. مرداد آن سال همزمان با ایام سوگواری بود و امکان برگزاری جشن نبود.

به همین دلیل ستاد برگزاری مراسم جشن های صدسالگی سینمای ایران همه مراسم را از مرداد به شهریور منتقل و روز 21شهریور را به عنوان روز ملی سینما در تقویم نامگذاری کرد. روز ملی سینما روز مناسبی برای یادآوری مسیری است که سینمای پیمانکاری آن را به فراموشی سپرده بود. سینمای متعهدی که قرار بود بدون حضور دولت روی پای خودش بایستد. سینمای مطلوب دهه60 در میان حرف های مدیران سالخورده است و بس. انگار رویدادهای تاریخی بیش از رویدادهای تازه برای نشان دادن شرایط امروز سینما به کار می آیند.

منبع: همشهری آنلاین
انتشار: 1 آبان 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: tar-3tar.ir شناسه مطلب: 336

به "سینمای پیمانکاری" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "سینمای پیمانکاری"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید