اثر هنرمندان طراز اول باید به برند تبدیل گردد - مجله تار و سه تار

جهت دریافت مشاوره خدمات سایز کاتالوگ از بهترین و مجربترین طراحان کشور همراه ما باشید. از طراحی تا چاپ کاتالوگ های تبلیغاتی حرفه ای را با بهترین قیمت از ما بخواهید.

نخستین این هنرمندان، نشان تانیک بود که نشان درجه یک هنری داشت و مجسمه های موزه گنجعلی خان کرمان را ساخته و سردیس فرامز پایور در موزه موسیقی و مجسمه شهریار در خیابانی به همین نام در تهران و همچنین تندیس هایی از علی شریعتی و محمدجواد باهنر و محمدعلی رجایی در موزه عبرت از او بود.

دومین هنرمندی که در آستانه سل نو میلادی به ملاقاتش رفتیم، وارطان کشیشیان بود. هنرمندی که در زمینه معرق و قلم زنی روی مس فعالیت می نماید و چهره بزرگان و مفاخر ایران زمین چون حافظ و سعدی و فردوسی را بر صفحه ای مسین نقش می زد.

کارهای او سه بعدی است. هرچند برخی فروشندگان صنایع دستی، هنوز که هنوز است نمی دانند کار سه بعدی یعنی چه؟ وارطان کشیشیان می گوید: فروش برعهده من نیست. من فقط می توانم بخش فراوری را برعهده داشته باشم. تبلیغ و بازاریابی و فروش برعهده کسی است که در این زمینه تخصص داشته باشد. من کارم را فراوری می کنم و به فروشگاه صنایع دستی می برم. فروشنده نگاهی به من و نیم نگاهی به اثرم می اندازد و می گوید: کار سه بعدی یعنی چه و می دانم منظور او از این پرسش این است که آنچه، برای مثال، 100 هزار تومان می ارزد را به هزار تومان بخرد و به من چک 6 ماه بعد را پرداخت کند.

این هنرمند قلم زن بر این باور است کسانی که در شمار هنرمندان طراز اول یک رشته به حساب می آیند باید به برند تبدیل شوند و کارگاهشان نشانی داشته و مدیر برنامه ای باشد تا آثار آنها را معرفی و تبلیغ کند وگرنه خود هنرمندان که نمی توانند دوره بیفتند و از این فروشگاه به آن فروشگاه بروند و برای خود بازاریابی نمایند. ضمن این که کار این افراد، مخاطب خاص دارد و به کار مجموعه داران و گالری دارها می آید و نباید در فروشگاه های معمول صنایع دستی ارائه گردد.

وارطان کشیشیان، کار خود را از 30 سال پیش شروع نموده و اصول اولیه را از عمومی خود فراگرفته است. 22 سال پیش به ارمنستان رفته و شاگرد ادوارد قازاریان، مجسمه ساز ارمنی با شهرت دنیای بوده و رموز مجسمه سازی و نگین تراشی را از او یاد گرفته است.

او مشتری های خاص خود را دارد و بیشتر مخاطبان کارهای او در خارج از کشور زندگی می نمایند و بیش از هر چیز، سردیس کوروش و نمادهای دوره هخامنشی را می پسندند چون دلشان می خواهد، گذشته خود و سرزمین شان را به دوستان خارجی خود معرفی نمایند و آنها که در ایران زندگی می نمایند، بیش از هر چیز دیگر، تابلوهای مسینی را دوست دارند که آیه و ان یکاد... بر آن نقش بسته است.

خوب است سازمان میراث فرهنگی از هنرمندان حمایت کند و امکاناتی را در اختیارشان قرار دهد. چه اشکالی دارد معاونت صنایع دسنی از هنرمندان برجسته برای حضور در نمایشگاه های داخلی و خارجی دعوت کند؟ مگر نه این که این هنرمندان هستند که به نمایشگاه شان و هویت می دهند؟ پس چرا نباید تسهیلاتی را برای انان فراهم کرد؟ چرا مشکل عمده هنرمندان ما بیمه و نداشتن حقوق ثابت است، آن هم در شرایطی که بیمه، حداقل امکانی است که ازمان میراث فرهنگی می تواند در اختیار هنرمندان بگذارد.

وارطان کشیشیان، دلش می خواهد هنرش را به نسل جوان آموزش دهد اما خانه اش کوچک است و امکان چنین کاری را ندارد. از سوی دیگر نه شهرداری و نه سازمان میراث فرهنگی، فضایی را در اختیار او نگذاشته اند تا او به انتقال هنر و تجربه اش بپردازد. به گفته این هنرمند معرق، قرار بود در منطقه شمس آباد، جایی را در نظر گیرند و خانه صنایع دستی بسازند تا هنرمندان برجسته در آن جمع شوند و هنر خود را آموزش دهند.

هنرمندان صنایع دستی می توانند پیروز به دریافت وام شوند اما خدا می داند چه مراحلی را باید پشت سر بگذارند. این هم یکی دیگر از گلایه های وارطان کشیشیان است.

او گفته های خود را این گونه ادامه می دهد: معاونت صنایع دستی، ما را به صندوق مهر رضا معرفی کرد. ما هم کفش آهنی به پا کردیم و بارها و بارها به بانک رفتیم و مدارک بردیم و سند آوردیم و آن قدر این رفت و آمدها ادامه پیدا کرد که خود کارمندان بانک، دلشان نیامد دست رد بر سینه مان بگذارند اما من و چند نفری که باقی ماندیم خیلی همت و پشتکار داشتیم وگرنه از 20 نفری که معاونت صنایع دستی معرفی نموده بود، سه چهارنفر بیشتر باقی نماندند.

کشیشیان، قلمزنی می نماید. او اولین کار خود را با دست می سازد و پس ازآن از تکنیکی بهره می برد که کار اول را که دست ساخته اوست کپی می نماید. این هنرمند با این روش توانسته، دست ساخته هایش را به فراوری انبوه برساند و قیمت کارهایش را تا حدی پایین بیاورد.

او هنرمندان و آثارشان را سفیران فرهنگی ایران می داند و می گوید: گاهی نمایشگاه هایی در کشورهای مختلف برگزار و از هنرمندانی دعوت می گردد که کارهاشان بسیار سخیف است و هیچ هماهنگی با فرهنگ و هنر این مرز و بوم ندارد. به همین خاطر ضرئرتی است نظارت درست و دقیقی بر این مساله وجود داشته باشد.

یک ساعتی گذشته؛ وارطان کشیشیان، خبرنگاران و مدیران استانی را به دیدن کارگاه کوچکش دعوت می نماید. برج ایفل، آن روبه رو خودنمایی می نماید. کشیشیان، این مجسمه را برای همدردی با مردم پاریس ساخته. او عشق، را تنها حقیقت موجود در دنیا می داند و معتقد است: مسیح و محمد، پیغام آوران صلح اند و پیوانشان باید بکوشند تا آرامش و آشتی بر دنیا حکمفرما گردد.

ملاقات ما به خاتمه می رسد؛ با وارطان کشیشیان و همسرش خداحافظی می کنیم و راهی خانه هراج مگردون دیگر هنرمند پیشکسوت می شویم در حالی که دهان خود را با گاتا شیرین نموده ایم و بوی خوش قهوه در مشام مان پیجیده است.