افزایش ریسک پذیری با خوردن این میوه - مجله تار و سه تار

مزه ترش، مانند طعم پرتقال، لیمو و بسیاری از مواد غذایی دیگر، رفتار های پرخطر افراد را تقویت می نماید. این اثر می تواند حداقل 20 دقیقه پس از مصرف غذای ترش و احتمالا فراتر از آن باقی بماند.

محققان فکر می نمایند که افراد مبتلا به افسردگی و اضطراب که باید رفتار های پرخطر خود را تقویت نمایند، می توانند از مصرف این میوه سود ببرند. برای کسی که مضطرب است، بیرون رفتن از خانه می تواند به شجاعت قابل توجهی احتیاج داشته باشد.

دکتر چی تان وی، محقق ارشد این تحقیق اظهار کرد که ریسک پذیری می تواند برای افراد مختلف معانی متفاوتی داشته باشد. برای بعضی این است که در ارتفاع 30هزار فوتی (پایی) از هواپیما بیرون بپرند، اما برای بعضی دیگر می تواند به سادگی خروج از خانه باشد و در حالی که ممکن است برای بعضی معانی منفی داشته باشد، ریسک پذیری در واقع یکی از رفتار های اولیه است که منجر به زندگی شادتر می گردد.

از سوی دیگر، کسانی که باید از ریسک کردن اجتناب نمایند - مانند خلبانان خطوط هوایی - ممکن است غذا های ترش کمتری را در رژیم غذایی خود بگنجانند.

دکتر ماریانا اوبریست، یکی از محققان این تحقیق گفت: نتایج تحقیق ما نشان می دهد که ترشی باعث نمی گردد افراد در عادت های خطرناک بی پروا شوند، اما ویژگی های منحصربه فردی برای تعدیل ریسک پذیری دارد و ممکن است افراد ریسک گریز را تشویق به استفاده از فرصت های نو کند.

نتایج تحقیق پیشین نشان داد، افرادی که از اختلالات روانپزشکی مانند افسردگی، اضطراب یا اختلالات مرتبط با استرس رنج می برند، می توانند با استفاده از روغن های لیمو که دارای ویژگی های کاهش استرس هستند، حمایت شوند.

برای این مطالعه، به 168 نفر نوشیدنی هایی با هر یک از پنج گروه اصلی طعم ها یعنی ترش، شیرین، تلخ، شور و اومامی داده شد سپس آزمایش ریسک پذیری دریافت کردند که شامل پمپ کردن باد به یک بالون بود؛ هر چه بیشتر آن را بالا می بردند، پول بیشتری به دست می آوردند، اما شانس بیشتری برای بیرون آمدن از مسابقه و از دست دادن همه چیز داشتند.

افرادی که محلول ترش می نوشیدند بیشترین پمپاژ را انجام می دادند و پس از آن شور، تلخ، اومامی و شیرین قرار داشتند.

دکتر وی گفت: ما دقیقا نمی دانیم که در مغز چه اتفاقی می افتد تا این نوع رفتار را کنترل کند و این چیزی است که اکنون می خواهیم بیشتر در خصوص آن تحقیق کنیم.

ما می دانیم که وقتی افراد سلیقه خاصی دارند در مغز چه اتفاقی می افتد و می دانیم وقتی فردی برای یک اقدام خاص تصمیم می گیرد چه رخ خواهد داد، اما چیزی که گم شده است ردیابی مسیر عصبی است تا نشان دهیم که چگونه طعم می تواند بر فرآیند تصمیم گیری تاثیر بگذارد.