ماخونیک، روستای آدم کوتوله ها

به گزارش مجله تار و سه تار، در گوشه ای دور در جنوب استان خراسان جنوبی، نزدیک مرزش با افغانستان، روستایی واقع شده است که حدود یک قرن پیش مردمانی با قامت خیلی کوچک در آن ساکن شدند.

ماخونیک، روستای آدم کوتوله ها

نشانه هایی از کوتوله بودنشان در معماری آن ها نیز پیدا می گردد. از حدودا دویست خانه سنگ و گلی که این روستای باستانی را تشکیل داده است، هفتاد یا هشتاد تا از آن ارتفاع خیلی کمی دارند. خانه های شهر کوتوله ها در بیرجند کمتر از 2 متر ارتفاع دارند و درهای ورودی باریکی دارند که بدون خم شدن نمی توان از آن ها عبور کرد. بعضی از این خانه ها سقفی به کوتاهی 140 سانتی متر دارند. ازدواج بین خویشاوندان نزدیک، برنامه غذایی ضعیف و نوشیدن آب جیوه دار، ساکنان ماخونیک خراسان جنوبی را انسان هایی با حدودا نیم متر قامت کوتاه تر نسبت به میانگین قد انسان های آن موقع نموده است. پس در ادامه با ما در مجله گردشگری همگردی همراه باشید برای سفری هیجان انگیز به ماخونیک شهر کوتوله ها...روستای آدم کوتوله ها

برای قرن ها، اجداد ماخونیکی ها تقریبا به دور از تمدن های مدرن زندگی کردند. این منطقه خشک، متروکه و بی حاصل بود که رشد محصولات و پرورش حیوانات را سخت می کرد. شلغم، جو و حبوبات و میوه عناب تنها محصولات کشاورزی اینجا را تشکیل می داد. بقای مردم اینجا تنها با غذاهای ساده گیاهی است مثل کشک- بنه (که از کشک و نوعی پسته که در کوه ها می روید تهیه می گردد) و پختک (مخلوطی از کشک خشک شده و شلغم).

سوء تغذیه تاثیر زیادی روی کوتاهی قد ساکنان آن داشته است. جدایی آن ها از تمدن نیز مردم را مجبور به ازدواج های با خویشاوندان نزدیک کرد که سبب پخش شدن این ژن بد در بین والدین شد که آن را بیشتر در بین فرزندان پخش کرد. بعضی از این ژن ها سبب ایجاد آدم های کوتوله می گردد.

قد کوتاه بودن مردمان ماخونیک خراسان جنوبی تنها دلیل این مردم برای ساخت خانه های کوچک نبود. داشتن خانه ای کوچک یعنی احتیاج کمتر به مصالح ساختمانی که کار را راحت تر می کرد چون حیوانات اهلی به اندازه کافی بزرگ برای کشیدن ارابه ها و جاده های مناسب برای این کار وجود نداشت. در نتیجه ساکنان آن باید تمام مواد را با دستان خود برای کیلومترها حمل می کردند. گرم کردن و سرد کردن خانه های کوچکتر ساده تر بود و ترکیب آن ها با چشم انداز خیلی ساده تر بود که تشخیص آن را از طریق مهاجمان سخت تر می کرد.

در اواسط قرن 20، ماخونیک شهر کوتوله ها، جهش بزرگی در توسعه شهری را با ساخت جاده ها و دسترسی وسایل نقلیه به خود دید که به ساکنان ماخونیک اجازه داد تا انواع غذاها مثل برنج و مرغ را به سفره های خود بیاورند. بچه های آن ها سالم تر و بلندتر از والدینشان رشد کردند و با بهداشت بهتر، از بین رفتن کوتوله ماندن مردم اینجا شروع شد.

اکثر 700 نفری که در ماخونیک زندگی می نمایند حالا قد میانگینی دارند. سال ها طول کشید تا آن ها خانه های کوچک اجداد خود را رها کردند و به خانه های آجری نقل مکان نمودند. اما به غیر از خانه ها و قد آن ها، چیز بیشتری برای این روستاییان بهبود نیافته است. زندگی هنوز سخت است و به لطف خشکی کشاورزی ضعیف تر شده است. افراد جوان تر برای کار به شهرهای اطراف می روند و زن ها به بافندگی مشغول اند. ساکنان با سن بیشتر به یاری های اقتصادی دولت تکیه نموده اند.

معماری و میراث منحصر به فرد ماخونیک پتانسیل بالایی برای جذب گردشگر دارد که ساکنان آن امیدوار هستند تا روزی در روستا برای آن ها شغل و کسب و کاری فراهم گردد.

منبع: دنیای سفر
انتشار: 21 مهر 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: tar-3tar.ir شناسه مطلب: 299

به "ماخونیک، روستای آدم کوتوله ها" امتیاز دهید

2 کاربر به "ماخونیک، روستای آدم کوتوله ها" امتیاز داده اند | 5 از 5
امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "ماخونیک، روستای آدم کوتوله ها"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید